FELINOTERAPIA

Felinoterapia to jedna z metod animaloterapii, w której rolę zwierzęcego terapeuty pełni kot. Nazwa pochodzi z połączenia łacińskiego słowa felis – „kot” oraz greckiego therapeia – „terapia”. Felinoterapię stosuje się w usprawnianiu osób starszych, niedołężnych i niepełnosprawnych oraz niepełnosprawnych fizycznie i psychicznie dzieci. Kontakt z kotem wywiera pozytywny wpływ na psychikę, wyraźnie poprawia samopoczucie, obniża poziom lęku, a także przełamuje bariery u osób, które boją się zwierząt. Terapia odbywa się głównie w domach spokojnej starości, hospicjach, szpitalach i zakładach penitencjarnych. Koty odgrywają tam ogromną rolę integracyjną. Stają się obiektem zainteresowań, tematem rozmów i troski. Koty sprawdzają się świetnie przy rehabilitacji osób ociemniałych jako pomocnicy zajęć edukacyjnych i wychowawczych. Wykorzystywane są także do resocjalizacji w ośrodkach poprawczych oraz w więzieniach.

1. Felinoterapia doskonale wpływa na stymulację zmysłów, co może przyczynić się do poprawy kondycji psychofizycznej pacjentów onkologicznych.

2. W ocenie pacjentów onkologicznych felinoterapia wpływa pozytywnie na przebieg leczenia i usprawniania.

3. Felinoterapia może wpływać odprężająco i relaksująco.

4. Terapia z kotem może również motywować do podejmowania dalszych działań w celu poprawy swojego zdrowia i samopoczucia.

Źródło: Medycyna Rodzinna 4/2013, Felinoterapia w usprawnianiu pacjentów onkologicznych 

W przypadku zajęć z kotem również nie możemy zapomnieć o dobrostanie tych zwierząt. Koty są niezwykle wrażliwe na stresujące warunki, dlatego zwierzęta pracujące w felinoterapii powinny być wyjątkowo dokładnie wybrane i socjalizowane, tak aby przebywanie w różnorodnych warunkach, przewożenie samochodem, przebywanie wśród obcych, chorych osób nie było dla nich zbyt trudne. Koty to zwierzęta niezwykle delikatne, dlatego narażanie ich na przebywanie w warunkach, w których aktywowane są ich mechanizmy obronne (ucieczka, ukrywanie się) prowadzi do obniżenia dobrostanu, a w konsekwencji nawet do chorób somatycznych.

Skutki przewlekłego stresu mogą być bardzo poważne:

• Przyspieszone, zbyt długie okresy bicia serca, zwężone naczynia krwionośne, skoki ciśnienia – wszystko to w dłuższej perspektywie może prowadzić do przewlekłego nadciśnienia tętniczego, a w konsekwencji do ciężkiej choroby serca;
• Stymulacja funkcji jelit, która często prowadzi, do ich nieprawidłowej pracy i upośledzenia wchłaniania, a w konsekwencji do różnego rodzaju niedoborów, połączonych z pozornie bezprzyczynowymi biegunkami, bądź zaparciami. Często jest to jeden z pierwszych objawów przewlekłego stresu, po wykluczeniu alergii i nietolerancji pokarmowej;
• Pobudzenie stresu mięśni ściany pęcherza moczowego i cewki moczowej przez hormony – nadmierne i zbyt częste skurcze tych narządów prowadzą do zwężenia cewki moczowej i przyczyniają się do zapalenie dolnych dróg moczowych;
• Kortyzol (tzw. hormon stresu) zwiększa poziom cholesterolu (tłuszczu) oraz glukozy we krwi. Jeżeli taki stan utrzymuje się dłużej, mogą pojawić się takie choroby jak: cukrzyca, miażdżyca, schorzenia układu oddechowego i krążenia, zakrzepica, nadciśnienie.
• Upośledzenie tarczycy –  tarczyca to jeden z najważniejszych gruczołów zawiadujących naszym metabolizmem, pod wpływem chronicznego stresu najczęściej dochodzi do nadczynności tarczycy, która szybko niszczy serce naszego pupila;
• Zwiększenie masy ciała – bardzo rzadko kojarzone ze stresem, często jest jego bezpośrednim skutkiem. Sytuacja, w której nasz kot mało je, ale w niewytłumaczalny sposób stale przybiera na wadze, jest bardzo często wynikiem zaburzonej gospodarki tłuszczowo – glikogenowej (przyczyną tego stanu jest tzw. hormon stresu, czyli kortyzol);
• Utrata lub znaczne zmniejszenie się gruczołów chłonnych (grasicy, śledziony, węzłów chłonnych), co w konsekwencji prowadzi do drastycznego spadku liczby białych krwinek, a to prowadzi do załamania odporności kota;
• Zbyt wysoki poziom adrenaliny i kortyzolu obniża produkcję estrogenów i progesteronu, co powoduje niemożność zajścia w ciążę lub problemy z jej donoszeniem;
• Pochodną osłabienia układu immunologicznego są choroby autoimmunologiczne, do których należą stany zapalne stawów – przestają być prawidłowo rozpoznawane błony wytwarzające płyn maziowy w stawach, organizm traktuje je jako obce i próbuje zwalczać, w związku z czym pojawia się stan zapalny, który niszczy chrząstki i tkanki łączne otaczające stawy.